Rozdział 4

/retrospekcje/

Na chwilę otworzyłam oczy, strasznie kręciło mi się w głowie.

-Angie? Jak się czujesz? – usłyszałam głos, który wydawał mi się znajomy, ale nie mogłam sobie przypomnieć, do kogo on należy

Przekręciłam lekko głowę w stronę posiadacza owego głosu i zobaczyłam mężczyznę z kilkudniowym zarostem na twarzy, który wyglądał, jakby nie spał przez co najmniej tydzień.

-Przepraszam, ale nie mogę sobie przypomnieć… - powiedziałam, powoli coraz bardziej opadając z sił – My się znamy? I kim i gdzie ja właściwie jestem?

Mężczyzna zasmucił się nagle i, jeśli dobrze dostrzegłam, łza spłynęła mu po policzku.

Chwycił mnie delikatnie za dłoń, która bezwładnie leżała na pościeli. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że jestem w szpitalu. To zapewne wyjaśnia moje złe samopoczucie…

-To ja, Pablo… Facet, który kocha cię nad życie i gdyby wiedział, że tam wtedy weszłaś, nie pozwoliłby, żebyś oberwała w głowę. – mówił, patrząc mi prosto w oczy – Angie, proszę, nie opuszczaj mnie…

To wtedy zaczęłam dostrzegać w Pablo kogoś więcej, niż tylko przyjaciela. Ujrzałam w nim mężczyznę, który się troszczył i mną opiekował zawsze, kiedy była taka potrzeba…

Patrzyłam jeszcze chwilę w oczy Pablo (bo tak mi się przedstawił). Jego spojrzenie było takie… smutne…

Nagle zaczęło mi się znowu kręcić w głowie, jedyne, czego chciałam, to zasnąć i już się nie obudzić.

Usłyszałam jeszcze słowa Pabla:

-Kochanie, proszę, nie odpływaj… Musisz być silna, proszę cię, Angie, bądź silna. – po czym chyba podbiegł do drzwi i zawołał – Lekarza! Pacjentka z 36-stki znowu straciła przytomność!

* * *

/kilka dni później/

Obudziłam się dzisiaj trochę bardziej na siłach, niż przez ostatnie dni.

Powoli, ale jednak, próbowałam sobie to wszystko ułożyć w głowie.

Wszystko dzięki Pablo. Przychodzi do mnie codziennie, siedzi tu kilka godzin i mi opowiada to wszystko, o czym zapomniałam.

Według lekarzy, moja amnezja spowodowana jest silnym uderzeniem w głowę i niedługo, czyli w przeciągu kilku tygodni, powinnam odzyskać pamięć.

Jest jednak prawdopodobieństwo, że jeśli dostanę jakiegoś szoku (nie wiem, jak mam to rozumieć), całkowita pamięć wróci mi szybciej.

Poza tym, wczoraj odwiedził mnie także Beto, dzięki któremu dowiedziałam się, co właściwie się wydarzyło.

Siedziałem sobie spokojnie w pokoju nauczycielskim, piłem moją poranną kawusię i obserwowałem całe zdarzenie.

Pablo i Gregorio kłócili się, jak zwykle.

Tak właściwie, to poszło o ciebie, Angie.

O mnie? – zdziwiłam się – W jakim sensie?

Gregorio irytował się, że ostatnio jesteś w pewnym sensie „nieobecna”, niezorganizowana i nieodpowiedzialna.

Stwierdził, że Pablo powinien cię zwolnić…

Tak, Pablo ciebie zwolnić – to przecież absurdalne!

On nigdy nie zrobiłby ci czegoś takiego. Zbyt mocno cię kocha – po tych słowach zarumieniłam się chyba lekko.

Pablo dostał szału, bo tylko tak to można nazwać. Zaczął wyzywać Gregoria.

A potem przeszło od słów do czynów…

Pablo stał tyłem do drzwi, naprzeciwko Gregoria, który rzucił w niego jakąś pobliską książką.

Pablo zrobił unik, ale w tym samym momencie, ty weszłaś do pomieszczenie i oberwałaś mocno w głowę.

Uderzenie było naprawdę silne, sam zastanawiam się, jakim cudem Gregorio tak mocno rzucił tą książką.

Zatoczyłaś się trochę, a następnie upadłaś na podłogę.

Gdybyś wtedy widziała Pabla… No tak, nie miałaś takiej możliwości…

Odwrócił się w twoją stronę i na ułamek sekundy zamarł w bezruchu z przerażenia.

Następnie podbiegł do ciebie i zaczął cię reanimować. Łzy spływały mu po twarzy, zaczął cię przepraszać, że to wszystko przez niego. Ty wtedy, na chwile się ocknęłaś i zaczęłaś cos mamrotać.

Nie wiem, co dokładnie mu  wtedy powiedziałaś, ale wtedy wziął się w garść, stwierdził, ze tak ci nie pomoże, tylko co najwyżej zaszkodzi i zadzwonił po pogotowie.

Później mówił coś w stylu: „Nie mogę jej stracić, proszę, pomóżcie jej…”

A koniec znasz. Trafiłaś tu, do szpitala, a Pablo codziennie do ciebie przychodzi.

Nawet nie wiesz, jak on się cieszy z tego, że czujesz się już lepiej i przypominasz sobie coraz więcej szczegółów z życia…

On cię naprawdę kocha i wiedz, że możesz zawsze na niego liczyć…

Beto spojrzał na zegarek i stwierdził:

Już późno, muszę lecieć na zajęcia. Trzymaj się, niedługo znowu cię odwiedzę.

Uśmiechnął się i wyszedł, a ja próbowałam to wszystko ułożyć sobie w głowie.

Pablo mówił mi jeszcze wczoraj, że dzisiaj wieczorem, Beto znowu do mnie przyjdzie. To miło z jego strony, ze dotrzymuje mi tak towarzystwa.

Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie.

Dopiero południe.

Pablo też przychodzi codziennie, nawet chciał sobie wziąć wolne na kilka dni, ale ostatnio stwierdziłam, że nie może poświęcać dla mnie swoich zajęć i brać wolnego, tylko, jeśli chce, może przychodzić do mnie po południu, po skończeniu zajęć.

Jeszcze nie pamiętam wszystkiego, ale on cierpliwie mi o wszystkim opowiada i to dzięki temu rozpoznaje już właściwie wszystkie osoby, które do tej pory poznałam.

Wstałam z łóżka, czułam się już wystarczająco dobrze, aby w nim nie leżeć cały czas.

Ubrana w szare dresy, białą bokserkę sweterek oraz z włosami związanymi niedbale w kucyka, podeszłam do okna, z którego rozciągał się widok na śliczny, przyszpitalny park.

Przynajmniej mogłam śmiało stwierdzić, że chociaż widok z okna wywołuje uśmiech na mojej twarzy.

Po chwili usłyszałam pukanie do mojego pokoju.

Zdziwiłam się, o tej porze zazwyczaj nikt mnie nie odwiedza.

Pablo i Beto mają zajęcia, Violetta też jest w szkole...

Chyba, że…

-Proszę wejść. – powiedziałam na tyle głośno, aby osoba za drzwiami mnie usłyszała.

Rzeczywiście, usłyszała, pociągnęła za klamkę i powoli otworzyła drzwi.

Tak, jak myślałam, ta osoba to…

* * *

CDN :P

Ok, tak jak chcieliście, nowy rozdział ;D

Miałam to zakończyć nieco inaczej, ale stwierdziłam, że potrzymam Was w niepewności xD

Nie miejcie do mnie pretensji, że tak długo nie dodawałam nowego rozdziału - dzisiaj z 4(!) przedmiotów wyciągałam się na wyższe oceny, a w 2 klasie gimnazjum już wcale nie jest tak łatwo :/ Musiałam cały weekend poświęcić na naukę, mam nadzieję, ze zrozumiecie....

A tak poza tym, bardzo dziękuję Wam za ponad 1000 odwiedzin! :D Jesteście najlepszymi czytelnikami, jakich mogłam sobie wymarzyć :**

Niedługo dodam nowy rozdział - jak będę miała Wenę, to już jutro, bo mam czas ;)

Pozdrawiam,

Angie ^^