Rozdział 6

/retrospekcje/

-Angie, co tu się dzieje?! – German odsunął się ode mnie jak oparzony

Spojrzałam w stronę drzwi, w których stał Pablo.

Jego mina prezentowała mieszaninę rozpaczy i furii.

-Angie, nic nie mów, spróbuję nas z tego wykaraskać, bo przecież to tak właściwie przeze mnie. – szepnął do mnie German, zanim odwrócił się w stronę drugiego mężczyzny

Zastanawiałam się, co Pablo musiał pomyśleć o scenie, której przed chwilą był świadkiem.

-Kochanie, zaraz to załatwię, nie martw się. – powiedział spokojnie Pablo

Powiedział do mnie „kochanie”, czyli nie jest na mnie zły…

Chwila, co on ma zamiar załatwić?!

Chociaż, tak szczerze… To rzeczywiście nie wyglądało, jakbyśmy się przed chwilą namiętnie całowali.

Ja – przyparta o ścianę, on- przyciskający mnie do tej ściany i próbujący mnie pocałować.

O matko, Pablo chyba pomyślał, że German… Próbował mnie zgwałcić…

Gdy tylko o tym pomyślałam, zbladłam ze strachu przed tym, co zaraz miało nastąpić.

Pablo podszedł do Germana, miał nietęgą minę, a znając już sposoby zachowania ich obu, doszłam do wniosku, że zapewne byli w bojowych nastrojach, a to nie wróżyło nic dobrego…

Pablo zamachnął się na Germana, najmocniej jak tylko mógł, i przyłożył mu w twarz.

German chyba mocno się wściekł, bo także uderzył Pabla, ale za to w żebra…

Miałam całe oczy pełne łez.

Przecież, gdyby nie ja, żaden z nich nigdy by tak nie ucierpiał. Mogłam przecież wcześniej odepchnąć od siebie Germana, nie doszłoby do tej bójki…

Chciałam coś powiedzieć, ale z tego całego stresu, że któremuś z nich coś poważnego się stanie, nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa.

Dopiero wtedy zorientowałam się, że German, choć stojący tyłem do mnie, nadal trzyma mnie za nadgarstek…

W chwili obecnej stałam za nim i bacznie obserwowałam rozzłoszczonego Pabla.

-Odpieprz się od mojej dziewczyny, ty zboczeńcu! – zaczął wrzeszczeć na Germana i znowu próbował go uderzyć

Ten nie pozostał mu dłużny w słowach:

-Dziewczyny? W takim razie, widzę, że nie jesteś pewny uczuć, którymi ona, według ciebie, cię darzy… Radziłbym na przyszłość uważać na nią, bo naprawdę ktoś jej może zrobić coś złego. – po czym ruszył w kierunku drzwi, najwyraźniej nie chcąc wywoływać większej awantury

Stałam, z na wpół otwartymi ustami, i próbowałam coś wydukać na temat tego, co przed chwilą zaszło, niestety bezskutecznie.

Pablo też był trochę… Zakłopotany(?)

Podszedł w moją stronę i mnie przytulił. Rozpaczliwie potrzebowałam jego uścisku.

Byłam załamana, przecież mogło im się coś stać!

Zaczęłam płakać, ale on chyba to źle zinterpretował.

-Kochanie, czy on ci coś zrobił? – spytał troskliwie i przejechał mi kciukiem po policzku, wycierając tym samym łzę spływającą mi z oka – Angie, nigdy sobie nie wybaczę, że nie przyszedłem wcześniej i nie oszczędziłem ci tego stresu…

Teraz do mnie dotarło, że gdyby nie to, że Pablo wszedł w tamtej chwili do sali, z tą naszą namiętnością moglibyśmy zajść jeszcze dalej… Jak to dobrze, że do niczego więcej wtedy nie doszło.

-Pablo, nie wiń się za wszystko, co mnie spotyka. – uspokoiłam się trochę – On nic więcej mi nie zrobił…

Pablo nagle spoważniał i powiedział:

-Ale chciał czegoś więcej i próbował to zrobić…

Nie zaprzeczyłam, spuściłam tylko, załamana, głowę.

Widząc moją reakcję, mężczyzna się zmartwił:

-Zabiję gnoja! – chciał już chyba wyjść i dogonić Germana, ale powstrzymałam go w tym zamiarze, chwytając za rękę

-Pablo, proszę, nie rób niczego, czego będziesz później żałował… - powiedziałam cicho

-Ale Angie, martwię się o ciebie… - powiedział przejęty -  A jakby on… Rzeczywiście cię zgwałcił? Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żebyś nigdy nie musiała cierpieć.

No tak, na pewno będę mniej cierpiała z myślą, że przeze mnie czeka go dożywotnia odsiadka za kratkami.

-To nie zabijaj go, jeśli nie chcesz, żebym cierpiała z powodu, że trafisz przez moją osobę za kratki. – odpowiedziałam

Pablo trochę się rozchmurzył na moje słowa:

-Nie ma gwarancji, że mnie złapią. – popatrzył na moją zszokowaną jego słowami twarz i stwierdził – No dobrze, nie zrobię mu już więcej krzywdy. Ale pogadać z nim na ten temat muszę.

Ucieszyły mnie jego słowa.

-Kocham to twoje dobre serce. – powiedziałam, spoglądając mu w oczy

-Tylko moje dobre serce, powiadasz? – objął mnie w pasie – Czy może coś jeszcze?

W odpowiedzi uśmiechnęłam się nieśmiało i dałam mu buziaka w policzek.

Zrobił minę w stylu: „Tylko tyle? Nie zasłużyłem na więcej?”

Zawsze rozbrajała mnie ta jego mina zbitego pieska i on dobrze o tym wiedział.

Droczyłam się z nim i przewróciłam oczami.

Czasami lubiłam go trochę podirytować, on wyglądał tak uroczo, kiedy się na mnie złościł.

Chyba stracił już cierpliwość, bo delikatnie ujął mój podbródek i mnie pocałował.

Ten pocałunek był uroczy, Pablo zawsze wiedział, jak mnie pocieszyć w trudnej sytuacji.

Tym razem usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi i wchodzi do sali.

-No co ja widzę? – usłyszałam głos mojej mamy i jej śmiech

Razem z Pablo odsunęliśmy się od siebie i zaczęliśmy się śmiać.

-Ładnie to tak podglądać? – spojrzałam na nią z udawanym wyrzutem

-Skoro tak ładnie razem wyglądacie, to aż miło popatrzeć. – mrugnęła porozumiewawczo – To co? Mogę już zacząć nazywać was parą?

Uśmiechnęłam się lekko, spojrzałam na Pablo, którego wyraz twarzy mówił, że to moja decyzja, bo on chce być ze mną, ale ostatnie słowo należy do mnie.

Przypomniały mi się słowa Germana:

„Kocham cię, Angie.”

A potem ten cudowny pocałunek… Albo pocałunki, nie wiem, jak to nazwać.

„Nie, Angie, to niewłaściwe.” – pomyślałam szybko – To Pablo jest dla ciebie odpowiedni… On nie był mężem twojej siostry, możesz z nim być bez obaw…”

Przypomniałam sobie, jak się o mnie troszczył przez cały mój pobyt w szpitalu.

To, jak próbował przywrócić mi pamięć.

Tę jego troskę o moje bezpieczeństwo.

I to, że jego, w przeciwieństwie do Germana, zaakceptowałaby moja mama…

Powiedziałam, cały czas utrzymując się przekonaniu, że podejmuję słuszną dla swojego serca decyzję:

-Tak, mamo, możesz nas już nazywać parą… 

* * *

I jak, podobał się rozdział? :)

Dodałam trochę Pangie, bo ostatnio były skargi, że za dużo Germangie w poprzednim rozdziale ;)

Już Wam mówiłam, ale mogę powtórzyć:

Będę dodawała czasami Germangie, a czasami Pangie, opowiadanie ma być zróżnicowane :D

I nie hejtujcie mnie teraz Fani Germangie, że był pocałunek z Pablo... Ja muszę próbować dogodzić Wam wszystkim, a nie jest to łatwe, wierzcie mi xD

Poza tym, nic nie jest jeszcze przesądzone w sprawie, z kim na koniec będzie Angie ;D

Btw. przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, ale panowały takie upały, że nie miałam siły przepisać na kompa moich notatek xD

Macie pomysły co dalej? Chętnie jakiś wykorzystam, bo nie mam za bardzo Weny na następny rozdział xD

Pozdrawiam, 

Angie^^