Rozdział 5

/retrospekcje/

Tak, jak myślałam, ta osoba to…

-Angie, skarbie, jak się czujesz? – usłyszałam

-Mamo? – tak się cieszyłam, że ją widzę – Tak się cieszę, że przyjechałaś!

Podeszłam do niej i ją przytuliłam.

-Tak, Pablo do mnie zadzwonił, że miałaś ten… wypadek i się przestraszyłam. On się o ciebie bardzo martwi…

Uśmiechnęłam się lekko.

-Wiem, mamo. Codziennie do mnie przychodzi, dzięki niemu potrafię już rozpoznać każdego znajomego oraz kilka wydarzeń z przeszłości.

-Kochany z niego człowiek. – odpowiedziała i uśmiechnęła się – Mieć takiego zięcia, to skarb.

Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia.

-Mamo! – prawie krzyknęłam

-No chyba nie powiesz mi teraz, że nie chcesz za niego wyjść za mąż. – mrugnęła porozumiewawczo – Jesteście dla siebie stworzeni. Jesteś miłością jego życia, a on przecież podoba ci się, odkąd sięgam pamięcią. I na co tu czekać?

Zaniemówiłam i nie wiedziałam, co powiedzieć.

-To nie jest takie proste. – odpowiedziałam po chwili ciszy – Pablo to mój najlepszy przyjaciel, a zresztą jest ktoś jeszcze, kto komplikuje to wszystko…

Mama spojrzała na mnie podejrzliwym wzrokiem.

-Nie mówiłaś, że kogoś masz…

-Bo nie mam, ale to i tak skomplikowana sprawa. – odpowiedziałam, trochę zamyślona

Kobieta uśmiechnęła się lekko:

-Mam nadzieję, że niedługo mi go przedstawisz –uśmiechnęła się – Pójdę na dół, widziałam tam kawiarenkę, zamówię dla nas po czymś do picia i niedługo wrócę, dobrze?

To powiedziawszy, ruszyła szybkim krokiem w kierunku drzwi.

-Uwierz mi, mamo, że nie ma potrzeby ci go przedstawiać. Maria zrobiła to wiele lat temu za mnie – już go znasz i nienawidzisz… - szepnęłam, kiedy wyszła na korytarz.

Podeszłam do parapetu, oparłam się o niego i zamyśliłam się.

Usłyszałam, jak ktoś wchodzi do mojej sali.

Myśląc, że to moja mama, która czegoś zapomniała, bo od jej wyjścia minęło zaledwie pół minuty, odwróciłam się i chciałam zapytać, co się stało.

Stanęłam jak wryta, kiedy zobaczyłam, kto mnie odwiedził.

-German… Co ty tu robisz? – wyjąkałam, zupełnie zapominając o tym, że powinnam się z nim przecież na początku przywitać.

Mężczyzna uśmiechnął się i powiedział:

-Ciebie też miło widzieć. Jak się czujesz?

-Już lepiej, nie martw się, niedługo będę mogła wrócić do pracy. – odpowiedziałam, powoli unosząc kąciki ust

-Chciałaś powiedzieć, do obu prac. – zaśmiał się szczerze(!) – Angie, nie musiałaś ukrywać tego, że jesteś nauczycielką w Studio. Jeśli chcesz wiedzieć, jak się dowiedziałem, to Violetta mi powiedziała…

-Nie chciałam, żeby to tak wyszło…

-Nie martw się, Viola mi wszystko wyjaśniła. Na początku, nie ukrywam, byłem zły i nawet poszedłem do studia, żądny wyjaśnień. Spotkałem na korytarzu tego twojego kolegę, Pabla. Chciałem go zapytać, gdzie mogę cię znaleźć, a on opowiedział mi całą sytuację, która miała miejsce kilka godzin wcześniej. Wtedy już zapomniałem o tym, ze byłem zły, tak bardzo zacząłem się o ciebie martwić… Później, na spokojnie to przemyślałem i zrozumiałem, dlaczego tak postąpiłaś…

Odetchnęłam z ulgą – jednak mnie za to nie zabije.

Próbując przełamać niezręczną ciszę, zagadnęłam:

-A co się działo pod moja nieobecność? Jak twoje relacje z Jade – już doszło do zaręczyn?

-Z Jade? – spytał zaskoczony – Violetta ci nie mówiła? Rozstaliśmy się, okazało się, że mnie oszukiwała i była ze mną tylko dla pieniędzy.

Starałam się to ukryć, ale ucieszył mnie fakt, że German i Jade nie są już razem. W końcu nie będę musiała już znosić obecności tej wiedźmy w domu.

-A ty, Angie? Słyszałem, że masz za sobą silne uderzenie w głowę. – podszedł do mnie i pogłaskał mnie dłonią po policzku

-Tak, mam jeszcze częściowy zanik pamięci. – odpowiedziałam, wpatrując się w jego oczy – Ale niedługo, według lekarzy, powinnam już sobie wszystko przypomnieć. Wszystkie szczegóły z dzieciństwa, z poprzednich lat życia… Podobno jakaś nagła sytuacja mogłaby szybciej przywrócić mi pełną pamięć…

-Jak bardzo nagła? – zapytał, a moje serce zaczęło walić szybciej

-Nie… Nie wiem. – przełknęłam nerwowo ślinę – Jakbyś… Powiedział albo zrobił coś, czego się nie spodziewam…

-Taka odpowiedź mnie nie satysfakcjonuje. – zaczął się ze mną droczyć

-A jaka by cię satysfakcjonowała? – spytałam, coraz bardziej nerwowa jego reakcji

-Powiedział albo zrobił coś, czego się nie spodziewasz… - zamyślił się – Kocham cię, Angie. Zakochałem się w tobie już wtedy, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Jade nigdy nie była dla mnie nikim ważnym, tak naprawdę. A już całkowicie straciła znaczenie, kiedy ty się wprowadziłaś. To ty sprawiasz, że się uśmiecham i to ty możesz być wzorem do naśladowania dla mojej córki…

-Nie wiem, czy nie pomyliłeś się co do mnie. Nie, Viola nie powinna mnie naśladować… - odetchnęłam głęboko i w końcu wyznałam mu prawdę – German, ja… Jestem siostrą Marii.

Mężczyzna nie wyglądał na zdziwionego.

-Angie, wiem o tym. – otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia – Masz to samo nazwisko, co ona. Kiedyś wspominałaś mi, że miałaś starsza siostrę, która zginęła wiele lat temu w wypadku. Ostatnio, kiedy trafiłaś do szpitala, Pablo poprosił, żebym ci przywiózł jakieś rzeczy do przebrania, więc wszedłem do twojego pokoju… Były tam zdjęcia – twoje i Marii. No dobra, może nie zawsze wszystko „ogarniam”, ale poskładałem ze sobą te fakty i, jak widać, miałem rację.

A myślałam, że ta prawda jeszcze się nie wyda.

Ale chwila… German nie miał mi tego kłamstwa za złe?

-German, czyli to znaczy, że…

 Nie chciał czekać, aż dokończę to pytanie.

Objął mnie i zbliżył swoje usta do moich.

To było takie… Spontaniczne.

Nawet nie wiedziałam, że potrafi taki być.

Nie myślałam, że pod pozornie zdystansowanym i trochę zrzędliwym (tak, muszę to przyznać) człowiekiem, kryje się taka szybka w działaniu osoba.

A właściwie, to ja wtedy w ogóle nie myślałam.

To było nagłe, zaskakujące i pozornie niemożliwe.

Nie miałam czasu tego przemyśleć, czy jest to rzeczywiście słuszne i na miejscu, zważając na to, że na chwilę obecną, to teoretycznie Pablo jest moim chłopakiem a w dodatku facet, z którym się całuję, to tak właściwie mój szwagier!

Ten pocałunek był dla mnie tą „nagłą sytuacją”, która przywróciła mi pamięć…

Pomimo tego, że już powoli traciłam oddech, nie mogłam się od niego oderwać.

German napierał na mnie coraz bardziej, oparł mnie ścianę i objął mnie w pasie, po czym zrobił chwilę przerwy na złapanie oddechu.

Otworzyłam oczy, które do tej pory miałam przymknięte.

-To trochę niewłaściwe… - powiedziałam cicho

-Pieprzyć niewłaściwość… - odpowiedział szybko i znowu zaczął mnie całować

I znowu straciłam świadomość tego, co się wokół mnie działo.

Do tego stopnia, że nie usłyszałam, gdy ktoś wszedł do sali a następnie krzyknął:

-Angie, co tu się dzieje?!

* * *

Tak oto jest kolejny rozdział :D

Miał być dodany wczoraj, ale nie miałam czasu go dokończyć i wstawić na bloga ;)

Wszyscy myśleliście, że wejdzie German, a tu zrobiłam Wam taką niespodziankę xD

Mam nadzieję, że się nie gniewacie... :)

Jak myślicie, kto teraz mógł wejść do tej sali i ich zobaczyć?

Angelika, Pablo a może Viola?

Piszcie, jak myślicie - tym razem naprawdę przyda mi się Wasza wizja ;D

Pozdrawiam,

Angie^^