Rozdział 7

/retrospekcje/

Powiedziałam, cały czas utrzymując się w przekonaniu, że podejmuję słuszną dla swojego serca decyzję:

-Tak, mamo, możesz nas już nazywać parą…

Na moje słowa, mama zaczęła aż cała promienieć ze szczęścia.

Pablo też wydawał się być bardzo szczęśliwy z tego powodu. Objął mnie w pasie i przyciągnął do swojego boku.

-Tym lepszą wiadomością dla ciebie, a właściwie dla was, jest to, że możesz już dzisiaj wyjść ze szpitala, córeczko. Kilka minut temu minęłam w kawiarence twojego lekarza i z nim rozmawiałam na ten temat, dlatego tak długo mnie nie było. Coś ciekawego wydarzyło się podczas mojej nieobecności?

Pablo i ja, jak na zawołanie, spojrzeliśmy na siebie lekko przerażeni, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

Oboje zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że nie możemy powiedzieć mojej mamy prawdy – ma chore serce i nie można jej zbytnio denerwować.

Mama zauważyła nasze nerwowe spojrzenia, ale tylko się zaśmiała.

-Widzę, że doszło, zapewne między wasza dwójką, do czegoś ciekawego w tym czasie. Ok., jeśli chodzi o „te sprawy”, to ja wnikać w szczegóły nie będę.

Chwila, co ona powiedziała?... Czy ona sugeruje, że Pablo i ja…

Momentalnie spiekłam buraka i wyjąkałam, w nadziei, że źle zinterpretowałam jej słowa:

-Co masz na myśli, mamo?

-Oj ty już dobrze wiesz, co mam na myśli. Nikt bez powodu się tak nie czerwieni.

Zatkało mnie trochę.

Pablo chyba wyczuł, że nie wiem, co powiedzieć, więc próbował szybko zmienić temat:

-Czyli Angie może już się pakować, tak?

-Tak, już może. – odpowiedziała mama, po czym skierowała następne zdanie do mnie – Na pewno cieszysz się z tego powodu, będziecie razem z Pablo mogli wyjść już gdzieś na jakąś randkę, czy co tam chcecie.

Była wyraźnie zadowolona z tego co powiedziała, dodała tylko jeszcze:

-Witaj w rodzinie, Pablo. Tak się cieszę, że wreszcie mogę to powiedzieć.

No tak, moja mama mistrzynią wywoływania dziwnych sytuacji.

Spojrzałam na nią, lekko zakłopotana i powiedziałam:

-Mamo… Ale ja tylko powiedziałam ci, że ze sobą chodzimy. Powitać go w rodzinie raczej powinnaś dopiero po ślubie, albo w twoim wypadku, chociaż po ewentualnych zaręczynach…

-Oj Angie, słonko, do zaręczyn i ślubu na pewno dojdzie w najbliższym czasie. – mrugnęła przy tym porozumiewawczo – Jesteście dla siebie stworzeni, a dalszy etap w waszym związku jest tylko kwestią czasu.

Po tych słowach wyobraziłam sobie nagle dzień naszego ewentualnego ślubu:

W uszach wszystkich rozbrzmiewały kościelne dzwony, wszyscy goście siedzieli już na swoich miejscach w ławkach i z zainteresowaniem obserwowali przebieg całej ceremonii.

Stałam przed swoim ukochanym, Pablem Galindo, który uśmiechał się do mnie szczerze.

Składaliśmy słowa przysięgi, a następnie pocałowaliśmy się, a ja podczas tej czynności zamknęłam oczy.

Kiedy je otworzyłam, przede mną nie stał już Pablo, tylko… German!

Usłyszałam jeszcze słowa księdza:

-A więc Angeles Saramego i Germanie Castillo, jesteście teraz małżeństwem.

-Angie? Angie, słuchasz mnie? – ocknęłam się, kiedy usłyszałam słowa Pabla

Spojrzałam na niego z poczuciem winy.

-Pablo, przepraszam, zamyśliłam się trochę…

Pogłaskał mnie po policzku i z troską w głosie powiedział:

-Skarbie, ten szpital chyba już źle na ciebie działa. Dobrze, że możesz już wrócić do domu.

Po tych słowach, razem z mamą, pomogli mi się spakować, trochę ogarnąć i niespełna pół godziny później wychodziłam już ze szpitala.

Szłam w kierunku domu, pod rękę z Pablo – mama pojechała załatwić jakieś sprawy na mieście. Do domu Germana i Violetty, oczywiście.

Bo przecież tam mieszkałam na chwilę obecną.

Miałam zamiar już skręcić w alejkę prowadzącą do owego domu, kiedy Pablo zapytał, chyba lekko zaskoczony:

-Angie, dokąd idziesz?

-Do domu, jestem zmęczona i chciałabym trochę odpocząć.

Pablo mocniej chwycił mnie za rękę i stwierdził:

-Nie, nie pójdziesz tam. Muszę wcześniej wyjaśnić pewne sprawy z Germanem, a przez fakt, że jesteśmy razem, jeszcze bardziej martwię się o to, co może się tam wydarzyć między wami. Na razie będziesz mieszkać u mnie, dobrze?

Stałam tam przed nim, z szeroko otwartymi ustami i nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

Nie miałam już jednak siły z nim tego wyjaśniać, poza tym, sama w głębi serca myślałam o tym niezręcznym momencie, kiedy znów spojrzę Germanowi w oczy, gdy już wrócę do domu.

Po chwili namysłu, odpowiedziałam:

-No dobrze, ale ja nie chcę ci sprawiać kłopotu.

Pocałował mnie w czoło i stwierdził:

-Kochanie, ty nigdy nie jesteś dla mnie kłopotem. Zawsze jestem bardzo szczęśliwy, kiedy mogę ci pomóc w potrzebie.

Uśmiechnęłam się lekko i skierowaliśmy się do jego domu.

Byłam tam do tej pory zaledwie kilka razy, choć przyjaźnimy się z Pablo już bardzo długo. Ale zawsze spotykaliśmy się u mnie w mieszkaniu , stamtąd było bliżej do centrum – mój przyjaciel, a teraz chłopak, mieszkał na przedmieściach.

Jego dom był prześliczny, włożył chyba każdą sekundę swojego czasu w urządzenie go.

Pablo zaprowadził mnie na piętro tego budynku, gdzie jeszcze nigdy nie byłam. Mieściły się tam dwie sypialnie, łazienka oraz jego gabinet.

Otworzył mi drzwi do jednego z pomieszczeń. Aż zaniemówiłam z wrażenia, kiedy je zobaczyłam.

Pokój był w kolorze brzoskwiniowym, czyli moim ulubionym. Z okna malował się uroczy widok na pobliski park. Przy jednej ze ścian stało jednoosobowe, choć dosyć duże, łóżko.

Po drugiej stronie, znajdowało się biurko, kilka szafek oraz duża szafa. Wszystkie te meble były w kolorze białym.

Nie wierzyłam własnym oczom, pokój był urządzony z myślą o mnie w każdym, nawet najmniejszym, calu.

Spojrzałam na mojego chłopaka pytająco.

-Tak, ten pokój urządziłem z myślą o takiej właśnie okazji. To znaczy, gdybyś nie mogła przez pewien czas mieszkać w domu u Violetty, a nie miałabyś się gdzie podziać… Mam nadzieję, że trafiłem w twój gust. – uśmiechnął się z nadzieją w głosie

Uściskałam go z radości i wdzięczności.

-Oczywiście, że trafiłeś. Świetnie znasz moje upodobania, bardzo ci dziękuję, że mam w tobie takie wsparcie.

Po tych słowach, poszłam się umyć i przebrać w piżamę, bo była już późna pora. Już prawie gotowa do snu, przypomniałam sobie, że nie jadłam jeszcze kolacji, więc zeszłam na dół, do kuchni.

Na podobny pomysł wpadł chyba Pablo, który przyszykował już dla nas obojga kolację.

Muszę przyznać, on gotuje znacznie lepiej niż ja.

Podczas jedzenia śmialiśmy się, żartowaliśmy i rozmawialiśmy, jak dawniej, czyli tak po prostu po przyjacielsku.

Później, gdy każde z nas miało już iść do swojej sypialni, wpadłam na pewien zakręcony pomysł, Wzięłam szybko z mojego łóżka poduszkę i zaczęłam nią lekko uderzać w Pabla, który chwilę później odwdzięczył mi się tym samym.

Rozpętała się prawdziwa wojna na poduszki.

Nie mogliśmy powstrzymać śmiechu, zachowywaliśmy się jak małe dzieci, przypomniały mi się czasy dzieciństwa, kiedy takie walki toczyłam z siostrą.

Wciąż się nawalając, dotarliśmy do pokoju Pabla. Trzepnęłam go dosyć mocno poduszką, a on upadł do tyłu, na swoje łóżko, ale złapał mnie jeszcze w pasie i runęłam tam z nim.

Zaczęliśmy się śmiać z powodu naszej głupoty. Ta bitwa całkowicie pozbawiła nas sił, a przynajmniej mnie.

Nie miałam siły, ani ochoty wstawać stamtąd i iść się położyć do wydzielonego dla mnie pokoju. Po prostu na chwilę przymknęłam oczy i zasnęłam w ramionach Pabla…

* * *

No to macie ten nowy, wyczekiwany przez was rozdział! :D

Przepraszam, ale ostatnio naprawdę nie miałam weny ;)

Mam jeszcze tylko jeden pomysł odnośnie mojego bloga....

Mam zamiar z różnych okazji, co najmniej raz w miesiącu dodać tzw. "Special", czyli jednoczęściową historyjkę o Angie, która nie ma nic wspólnego z opowiadaniem, tylko jest takim swego rodzaju "dopowiedzeniem" ode mnie o tej postaci :)

Co o tym sądzicie? ;D

Czekam na wasze opinie na temat mojego pomysłu, ocenę tego rozdziału oraz pomysły na kolejny (błagam was o pomysły, jeśli chcecie częściej widywać notki na tym blogu xD)

Btw. nareszcie wakacje - zapewne cieszycie się tak samo jak ja :D

Pozdrawiam,

Angie ^^